Deze beslissing is rete moeilijk. Juist omdat er nog zoveel liefde is. Juist omdat het nog zo leuk is samen. Want dat is nooit het probleem geweest. Waarom neem je afscheid van iets wat zo fijn?

Omdat dit soms de grootste actie van zelf-liefde is. Omdat je ervoor kiest om niets van jezelf op te geven voor iemand anders. Omdat je ervoor kiest om trouw te blijven aan je eigen gevoelens, je eigen behoeftes, je eigen wensen en je eigen dromen. Je kiest ervoor om alles van jezelf te omarmen en volledig te bezielen. Je wilt alles in jou er laten zijn en aan al je behoeftes en stem geven. Al je dromen waarmaken en al je wensen in vervulling laten gaan. Misschien was het daarom een bucket-list item. Omdat er bijna geen groter gebaar bestaat uit respect en liefde voor mijzelf. Aan het einde van de rit moet ik toch met mijzelf door 1 deur blijven gaan. Moet ik mijzelf in de spiegel kunnen aankijken.

Deze beslissing betekent ook rouw. Heimwee. Eenzaamheid. Mijn leven zoals ik het kende, is er niet meer. Mijn gehechtheid aan hem, wat hij voor mij betekende en wat we samen wilde gaan doen, moet ik loslaten. De leuke momenten met hem zijn voorbij. Het delen van mijn geluk en verdriet met hem ga ik weer voornamelijk met mijzelf doen.

We brengen elkaars spullen terug. We geven elkaar de huissleutels. Terwijl ik dit doe, zijn er reacties vanuit mijn ego. Mijn ego wilt weg. Weg uit deze situatie en uit dit leven. Mijn ego wilt gaan reizen. Mijn ego wilt een nieuwe baan. Een nieuw huis in een nieuwe stad. Mijn ego wil niet ervaren wat ik ervaar. Die wilt op zoek naar externe situaties die mij kunnen verlossen van deze ellendigheid. Want loslaten wil ze niet. Ik weet echter op dieper niveau dat dit niet zo werkt. Dat ik er ruimte voor moet maken en niet moet vluchten. Dat ik deze situatie mag gebruiken voor mijn groei als mens.

En dus ga ik er midden in zitten. Midden in deze situatie en midden in mijn ellende. Ik heb afgesproken dat ik diep ongelukkig en verdrietig ga zitten zijn. Zolang het nodig is. Zolang het duurt. Ik ga echt mijn uiterste best doen om het aller, aller ongelukkigste mens op aarde te worden. Door dit te doen, sta ik toe dat de emoties door mij heen trekken, zoals de wind door de bomen waait. Alle weerstand geef ik op. Ik wil dit verdriet voelen. Dit is mijn verdriet. Dit is mijn rouw en mijn heimwee. Het is van mij en ik wil er niets van missen. Met het opeisen van mijn emoties en het opgeven van de weerstand ontstaat er ook iets heel moois. Namelijk een innerlijke vrede en rust. Er ontstaan gevoelens van liefde en vreugde over hoe ik mijzelf toestemming geef om deze situatie mee te maken.

Daarnaast behandel ik mijzelf als een engel en doe alleen maar wat ik wil doen en wat goed voelt. Ik probeer zoveel mogelijk te "zijn" en mij niet te verliezen in "doen". Ik maak ruimte voor het vrouwelijke in mij. Want Zij 'is' alleen maar. Dus ik masseer mijn lichaam. Ik masseer alle spanningen knopen in elke spier. Ik beoefen yoga en maak contact met mijn lijf. Ik beoefen tantra oefeningen om met ademwerk weer dichterbij mijn emoties te komen. Ik wandel en baad mijzelf in de natuur. Ik mediteer en concentreer mij op de energiepunten in mijn lijf. Ik adem nog een paar keer diep als een emotie aanklopt op mijn deur als een onverwachte gast. Ik begroet hem met een glimlach. Ik vraag hem om erbij te komen zitten en zijn zegje te doen. Omdat er een raadgever zit in ieder emotie.

En daarnaast hoef ik niet teveel en niet altijd mijn best te doen. Mag ik ook echt even chillen en een stapje terug doen met alles willen gebruiken om te groeien. Ik hoef niet altijd het beste te willen maken van een kut situatie. Want soms is het gewoon kut. En dat is dan ook even helemaal prima.

De herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid, een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied. Misschien komt hij de boel ontruimen om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn, ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd om jou als raadgever te dienen.

- Rumi