Dag lieve vrouwen, godinnen, dames, shakti's, leeuwinnen!
Welkom bij mijn website 'She-Wolves'! Ik vind het super vet dat je hier komt kijken. Ik heb er mijn levensmissie van gemaakt vrouwen hun kracht te laten herinneren.
Laat ik beginnen met een verhaal. Suzie is een meisje en zij woont met haar gezin in een dorp. Suzie gaat naar school en heeft daar een groep vriendinnetjes.
Suzie leert op de basisschool hoe zij een lief meisje moet zijn. Zij leert hoe zij anderen moet helpen en voor anderen moet zorgen. Als Suzie naar de middelbare school gaat, begint Suzie zich steeds vaker anders te voelen. Haar vriendinnen vinden het leuk om met make-up te spelen, maar Suzie vindt dat eigenlijk maar raar gedoe. Ze voelt zich eenzaam en vraagt zich af of er iets mis is met haar. Tenslotte houdt iedereen van make-up en zichzelf mooi maken. Suzie doet mee met de anderen, maar voelt zich van zichzelf vervreemd.
Haar zelftwijfel en onzekerheid groeit met de jaren. Steeds vaker merkt zij op dat haar gedachtes, gevoelens en interesses verschillen van de anderen. Ze heeft wel eens geprobeerd om zich hierover uit te laten, maar dan kreeg ze rare blikken. Ze voelde zich toen nog eenzamer en besloot om in het vervolg niets meer te zeggen.
Dan komt er een nieuwe jongen op school. Sander. In een pauze op school lopen de twee, classic, tegen elkaar aan bij de kluisjes. Ze kijken in elkaar's ogen en ineens voelt Suzie iets wat ze nog nooit heeft gevoeld. Ze zag een sparkel, glintstering van vreugde en puur geluk. De volgende dag ontmoeten ze elkaar na school in het fietsenhok. Ze kijken elkaar in de ogen en daar ziet ze het weer. Die schittering die ze gisteren ook zag. Ze geven elkaar een kus en even lijkt ze te zweven.
Vanaf nu kan zij nergens anders meer aan denken dan aan hem. Alles ziet er lichter uit en niets kan haar humeur nog weer verpesten. Sander gaat naar zijn vrienden en speelt voetbal of gaan een joint roken
Suzie wil hierna constant bij hem zijn. Het voelde zo goed bij hem. Ze zoekt hem vaker op en wilt hem de hele dag aanraken en bellen. Als ze dan bij Sander is de volgende dag, doet hij afstandelijk. Hij heeft met zijn vrienden afgesproken en wil weg.
Haar wereld stort ineen. Heeft hij dan niet hetzelfde voor haar gevoeld als zij voor hem voelde? Zag hij dan niet hoe speciaal zij was? Terwijl zij hem het aller leukste van de hele wereld vond. Suzie voelt zich nog ellender over zichzelf dan ze al deed vóór de ontmoeting met Sander. Bij haar vriendinnen voelt ze zich nog vreemder en nog eenzamer. Zij vraagt zich nu sterk af of er ooit iemand zal zijn die haar leuk zou vinden.
Wat is hier gebeurd? Suzie heeft zich vergist. Laten we daarna gaan kijken.
Suzie heeft geleerd haar wereld buiten zichzelf te richten. Zij heeft geleerd te focussen op anderen en zich aan te passen. Bij haar vriendinnen gelooft Suzie dat haar afwijkende manier van denken, voelen en interesses raar zijn. Zij gelooft dat dit er niet mag zijn, omdat de andere vriendinnen dezelfde, andere, denkwijze hebben. Suzie wijst hierom haar eigen denken, voelen en interesses af. Zij wordt steeds onzekerder en eenzamer én daarnaast raakt zij steeds meer vervreemd van zichzelf.
Dan ontmoet zij Sander en terwijl ze hem aankijkt, voelt ze ineens een gevoel wat zij nooit eerder heeft gehad. Op dit moment is zij ervan overtuigd dat het Sander is die haar dit gevoel bezorgd. Zij denkt dat hij (die buiten haar) was die haar geluk bracht, die haar licht gaf, die haar liefde bracht. Zij is hem gaan zien als de veroorzaker van de bron van vreugde die zij heeft ervaren. Suzie vergist zich hier. Zij heeft nooit geleerd om haar eigen stralendheid in haarzelf te ervaren en te zien. Zij heeft geleerd om buiten zichzelf te kijken en aan de hand daarvan haar interne wereld te bekritiseren. In het geval met Sander was het niet hij dit haar dit gevoel bezorgde. In werkelijkheid was het de weerspiegeling van haar eigen licht in zijn ogen. Het was zij al die tijd zelf. Alleen heeft ze niet geleerd dat als dusdanig te herkennen. Zij was en is altijd zelf de bron van vreugde, liefde en geluk.
Wij (mensen, maar vooral) vrouwen worden groot gebracht te geloven dat alleen externe zaken ons geluk en liefde kunnen bezorgen. In feite zien we nooit dat wij zelf altijd al dat licht waren wat gereflecteerd werd op de externe wereld. Net zoals dat de zon haar eigen licht niet kan waarnemen en daarom denkt dat het de maan is die schijnt. In feite is het de zon zelf die naar haar eigen reflectie kijkt.
Dat zijn wij vrouwen. Wij zijn die lichtbron. Wij zijn zelf die bron van vreugde, kracht en schittering. Wat zou er met je gebeuren als dít jouw waarheid is? Als je wist dat dit een feit was? Hoe zou jouw wereld en leven eruit zien als je je leven leefde vanuit deze overtuiging?
Teveel en onnodig zie ik vrouwen kampen met onzekerheid, jaloezie richting elkaar, minderwaardig voelen en allerlei mentale problemen. Ik zie vrouwen erkenning zoeken in allerlei externe (en vaak ook toxische) zaken. Ik zie vrouwen onnodig zichzelf onderuit halen en zich niet bewust zijn van de oerkracht en de schittering die zij werkelijk zijn. Ik was ook die vrouw. Ik ben soms nog die vrouw, totdat ik weer besef hoe het werkelijk zit. Ik ben er echt van overtuigd dat vrouwen gaanderweg hebben geleerd dat zij zelf niets waard zijn. Dat zij een onderliggend gevoel hebben gecreeërd van niet genoeg zijn, niets kunnen, niet waardevol zijn, niet krachtig zijn, niet heel zijn, niet stralend zijn.
Voel jij herkenning in bovenstaand verhaal? Voel jij ook in je lijf dat je een ander verhaal wilt? Voel jij dat het tijd is voor verandering en wil jij oog in oog komen te staan met de waarheid in jou? Blijf hier dan hangen en ontdek meer over de vrouw die jij werkelijk bent!
Veel liefs en liefde,
Manon
